***** vanaf 14 jaar
Ik vermeldde Marc de Bel eerder al als een schrijver wiens boeken de moeite waard zijn. Ik vond het dan ook fantastisch toen ik van uitgeverij Abimo zijn nieuwste boek in de brievenbus kreeg. Deze recensie zou ineens uitgroeien tot de Grote Persoonlijke Vraag: houdt de Bel zijn naam als jeugdidool recht? Met andere woorden: zal ik nog steeds vol trots verkondigen dat ik AL zijn boeken fantastisch vond en nog steeds vind?
De Bels boeken verlopen vaak op dezelfde manier en dit heeft hem regelmatig negatieve commentaren opgeleverd. Het hoofdpersonage is meestal een jongen in de vroege puberteit, die tijdens een warme en mooie zomer zowel een spannend avontuur beleeft als halsoverkop verliefd wordt op de plaatselijke schone. Meestal lost de held het probleem op en slaat hij het meisje aan de haak.
Amira is in dat opzicht weinig verschillend van de andere de Bel-boeken. En toch is het helemaal anders. Het verhaal wordt deze keer verteld door een gepensioneerde versie van het hoofdpersonage. Je kruipt dus zowel in het vel van de jonge als van de oudere versie van de held. Dit geeft een melancholisch en nostalgisch tintje aan het verhaal. Het hoofdpersonage, Wanne, wordt op een klasreünie geconfronteerd met herinneringen aan een bepaalde zomer (ook hier zogenaamd 'niets nieuws' voor de criticus in mezelf). Dit keer echter geen diefstallen in kerken, pesters op school of andere boeven. Dit keer gaat het om een karakteristieke villa, die een meisje lijkt schuil te houden waar duidelijk iets mee aan de hand is. Dit meisje is natuurlijk Amira.
Wanne is geen doorsnee deugniet, maar een gevoelige jongen die graag verhaaltjes schrijft. Het verhaaltje dat hij die zomer schrijft, heet Het verhaal van Fliere Fluiter en loopt als een rode draad door het boek. Het verhaal verloopt simultaan met de belevenissen van Wanne zelf, aangezien hij zijn eigen belevenissen verwerkt in zijn schrijfsel. Amira is dus een verhaal in een verhaal, wat zorgt voor een verrassend effect.
Ik kon het boek niet in één keer uitlezen, waardoor het opviel dat het een haast magnetische aantrekking op mij had. De sfeer in het boek is namelijk erg speciaal. Enerzijds hangt een bijna zwaarmoedige nostalgie over het verhaal, anderzijds neemt het je mee naar een lief klein dorpje midden in de velden en geeft het je een instant zomer- en vakantiegevoel. Dit kan ook wel te maken hebben met de vele boeken van de Bel die ik zelf in mijn vakanties gelezen heb :-)
Ik zal de plot hier niet weggeven, maar ik kan je wel verklappen dat het verhaal van Amira geen typisch en-ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig-einde heeft, wat nog extra bijdraagt aan de sfeer van het boek. Toch is dit geen tranerig en droevig boek, integendeel. Door de vele woordspelingen, de grappige situaties en het optimisme van het personage Amira zelf weet Marc de Bel dit volledig te vermijden, waardoor dit atypische verhaal toch weer een typisch de Bel-boek wordt.
Enkele opmerkingen die door mijn hoofd gingen tijdens het lezen van Amira: het verhaal speelt zich af in de jeugd van het hoofdpersonage, en dus in de tijd van de Beatles en de Rolling Stones. Hun songs en de liedjes van andere bands van die tijd omkaderen de gebeurtenissen en geven er vaak een extra betekenis aan. Dit vond ik erg mooi, maar ik vroeg me ook af of de 'jeugd van tegenwoordig' die muziek nog kent en dus of ze zich daar wel door zullen worden aangesproken.
Een tweede idee, deels aangestuurd door de muziek, was de vraag of dit echt wel een jeugdboek is. Ik heb hierboven "vanaf 14 jaar" geschreven, maar ik moet toegeven dat ik daar een beetje aan twijfel. Amira kan best omschreven worden als een volwassenenboek waarin jonge pubers toevallig de hoofdrol krijgen. Ik raad het dus aan voor jongeren vanaf 14, die regelmatig een boek vastnemen en dus al wat geoefend zijn. En een voorliefde hebben voor 'oude' muziek!
Bovenstaande opmerkingen buiten beschouwing gelaten, is dit een topboek, een aanrader voor deze zomer en de zomers die zullen komen. Let wel op: wie Amira leest, laat het niet snel los. We blijven immers altijd een beetje wat we zijn verloren ...
Een volmondig 'ja' op de Grote Persoonlijke Vraag.
