Recensie: Mr Finney en het raadsel in de bomen - Laurentien van Oranje & Sieb Posthuma

Voor kinderen vanaf 4 jaar

Mr Finney en het raadsel in de bomen is het 3^e boek in de Queridoreeks over Mr Finney. Mr Finney is een vis die woont aan de rand van een bos. Hij is goed bevriend (of misschien wel stiekem verliefd) op een klein meisje in roze kleertjes dat Pinky Pepper heet. In Mr Finney en het raadsel in de bomen merkt Mr Finney op dat de eekhoorn die in zijn tuin woont wel erg veel beukennootjes verzameld heeft. Bijna gelijktijdig met deze ontdekking krijgt hij een brief van de eekhoorns die in het bos wonen. Ze willen hem dringend spreken. Pinky Pepper komt ook nog uit de lucht vallen (letterlijk). Uit het gesprek met de andere eekhoorns blijkt dat de buurman-eekhoorn van Mr Finney alle beukennootjes van het bos verzameld heeft. Nu hebben de andere eekhoorns geen eten meer. Ze zijn erg boos op buurman-eekhoorn, maar Mr Finney en zijn roze vriendinnetje weten de dreigende ruzie uit te praten. Het boek eindigt met een groot feest.

Wat een mooi verhaal zou kunnen zijn over vriendschap en delen, wordt in mijn ogen echter volledig verstoord door het eindeloos herhalen van "goede levenslessen". Op een paar bladzijden tijd krijgt de (voor)lezer slagzinnen naar het hoofd geslingerd als 'als je deelt, krijg je meer', 'klagen heeft geen zin. Of je lost iets op, of je houdt je mond' of 'het helpt niet dat ik zoveel verzamel, want ik voel me nog steeds alleen'. En passant worden we gewaarschuwd voor de gevaren van bliksem ('als er onweer is, zal ik maar niet in een plas gaan staan!') en honger ('er zijn plekken waar niemand iets te eten heeft. Op sommige plekken vechten ze zelfs om eten'). Het ligt er allemaal zo dik bovenop, dat het echte verhaal over een eekhoorn die leert delen en zo vrienden maakt, quasi vergeten wordt. Er blijft enkel een hoop didactisch goedbedoeld gepreek over. Wanneer Pinky Pepper op één van de laatste bladzijden ook nog eens begint over het verdwijnen van bossen, is het kalf helemaal verdronken. Eens het boek sluit, bleef ik met een honger zitten. Want wat is dat "raadsel in de bomen" nu eigenlijk? Ik heb er geen antwoord op kunnen verzinnen.

Erg jammer, want ik kwam ook enkele zaken tegen die getuigen van Laurentien van Oranjes liefde voor de taal. Zo bevindt Pinky Pepper zich tussen de "gefrummelde blaadjes" (waarom bestaat dit woord nog niet?) en kan ze overal naartoe door te "glimpsen" (korte afstandjes afleggen aan een enorme snelheid). Ook Sieb Posthuma heeft zijn talent aangewend om van dit boek een succes te maken. Wat hij hier verwezenlijkt met potlood en waterverf is soms echt indrukwekkend. De tekeningen in het begin van het boek zijn zeer eenvoudig (misschien zelfs een beetje te), maar dit maakt hij goed door de prachtige prent op de laatste bladzijde, waarop Mr Finney en Pinky Pepper genieten van een nachtelijk babbeltje onder een prachtige sterrenhemel. Posthuma heeft een goed gevoel voor kleur, wat het meest tot zijn recht komt in de tekeningen van het bos en de boomhutten van de eekhoorns.

Kortom: een gemiste kans. Een mooi verhaal, ondergesneeuwd door het didactisch wijsvingertje van de auteur. Gelukkig kan de (voor)lezer genieten van enkele raak gekozen woorden en een paar boeiende prenten.